علت منزوی بودن کودکان چیست؟

منزوی بودن کودکان می تواند دلایل مختلفی داشته و در اغلب موارد سکوت و گوشه گیری آنها یک رفتار غریزی محافظه کارانه می باشد که در نتیجه پیش بینی احساسات دردناک در کودک ایجاد می شود. منزوی بودن کودکان می تواند با رفتاری مانند کم حرفی، گوشه گیری، پرخاشگری و حالت دفاعی نشان داده شود. کودکان در مواقعی که احساس خشم یا شرمساری داشته و یا در زمان هایی که از انتقاد می ترسند، ترجیح می دهند که ساکت مانده و حرفی نزنند. این کودکان تصور می کنند که حرف زدن درباره احساساتشان تغییری ایجاد نکرده و ممکن است منجر به بدتر شدن شرایطشان نیز شود. همچنین این کودکان تصور می کنند که اگر آنها را به حال خودشان بگذارید، احساس بدشان از بین می رود.

بیشتر بدانید : با وابستگی بیش از حد کودک چکار کنیم؟

دلیل منزوی بودن کودکان چه می باشد؟

گوشه گیری و منزوی بودن کودکان به دو حالت دیده می شود :

1. گوشه گیری کودک به دلیل کم رویی : که در این مواقع ارتباط کودک با افراد غریبه و غیر آشنا برای او سخت بوده و حس فرار از آنها به کودک دست می دهد.

2. انزوای اجتماعی : در نوع حاد منزوی بودن کودکان، کودک تمایلی به بازی کردن با همسالان خود را نیز نداشته و از آنها فرار می کند و همچنین بسیار خجالتی و افسرده می باشد.

علت های مطرحی که منجر به منزوی بودن کودکان می شود شامل موارد زیر است :

ژنتیک و داشتن والدین خجالتی و کم رو
نوع ارتباط گرفتن بین والدین و کودک
بیش فعالی کودک
نبود توجه کافی برای کودک
وجود مشکلات درون خانواده کودک
داشتن اعتماد به نفس پایین
کودکانی که دچار اختلال در پردازش بینایی و شنوایی می باشند

ویژگی های کودک گوشه گیر چه می باشد؟

منزوی بودن کودکان آنها را با یکسری ویژگی ها و خصوصیاتی مطرح می کند که از جمله آنها شامل موارد زیر است :

• عدم برقراری ارتباط با دیگران و نداشتن معاشرت با افراد
• داشتن اعتماد به نفس پایین
• شرکت نکردن در فعالیت های جمعی و گروهی و دوری از آنها
• بدبین بودن بیش از اندازه
• ترس داشتن از شکست
• انتقاد پذیر نبودن
• داشتن رویا و خیال پردازی های زیاد
• نگران بودن از آینده
• داشتن نگاه منفی نسبت به برقراری ارتباط
• حس کسالت و خستگی زیاد

بیشتر بدانید : چگونه اعتماد به نفس در کودکان را افزایش دهیم؟

نحوه برخورد با کودک منزوی به چه صورت است؟

به کودک اجازه دهید تا خودش صحبت کرده و جای او صحبت نکنید.
کودک را مسخره نکرده و از واژه هایی مانند دست و پا چلفتی، ترسو، خجالتی و بی عرضه استفاده نکنید.
به دلیل کم حرف بودن کودکتان از دیگران عذرخواهی نکرده و احساس نکنید که کودکتان کار اشتباهی انجام داده است.
به کودکتان احساس بدی نداده و اجازه دهید که همانگونه که هست در جمع حضور پیدا کند.
با کودکتان بازی کنید و کم کم او را به جمع های هم سالان خود برده تا بازی کردن با آنها را نیز بیاموزد.
به او این را یاد دهید که در مواقعی که نمی تواند با دیگران سلام و احوالپرسی کند، با آنها دست تکان داده و لبخند بزند.
اجتماعی بودن کودکان دیگر را به رخ او نکشید و کودکتان را با سایرین مقایسه نکنید.
کودک را مجبور به ورود به گروه و یا جمعی نکرده و اجازه دهید تا خودش حق انتخاب داشته باشد.
اعتماد به نفس کودک خود را تقویت کرده و به او مسئولیت های کوچک بدهید.
در مواقعی که به مهمانی و جشن می روید، از قبل از آن با کودک تمرین کرده و او را راهنمایی نمایید.
از کودکی که برون گرا بوده و اجتماعی می باشد برای دوستی با کودک خود کمک بگیرید.
در مهمانی ها زودتر از بقیه وارد جمع شوید تا کودک بتواند در خلوت با محیط و دیگران آشنا شود.
کودک خود را برای هر پیشرفتی، حتی کوچک تشویق نمایید.
برای فرزندتان داستان های مفهومی و مشارکتی بخوانید.

راه های مقابله با منزوی بودن کودکان چه می باشد؟

1. به علایق کودک خود مشتاق باشید : یکی از راه های مقابله با منزوی بودن کودکان، اشتیاق نشان دادن و برقراری ارتباط با آنها می باشد، سعی کنید حتی در مواقعی که مخالف او می باشید نیز با کودک خود ارتباط برقرار کنید.

2. با او درباره احساساتش صحبت نمایید : به کودک گوشه گیر خود درباره احساساتش صحبت کرده و به او بگویید که از نارضایتی ها و نا امیدی هایش اطلاع دارید. این روش می تواند آغاز کننده گفت و گوی شما با کودکان نیز شده و از این طریق با او ارتباط برقرار می کنید. این روش منجر به صحبت کردن کودک درباره احساساتش شده و این را متوجه می شود که این موضوع بخشی از زندگی بوده و احساسات منفی همیشگی نمی باشد.

3. از تجارب شخصی خود صحبت نمایید : از شرایطی که در زندگی تجربه کرده اید با کودکتان صحبت نمایید، مخصوصا زمان هایی که احساس غم، نا امیدی و اضطراب داشتید، این موضوع باعث شده که کودک متوجه شود که شما با این حس ها آشنا می باشید.

4. درباره مشکلات دائمی خانوادگی با کودک خود صحبت نمایید : اگر مشکلی در روند زندگی خانواتان وجود دارد، کودک را در آن دخیل کرده و از او ایده هایی برای حل مشکل بخواهید. این موضوع باعث شده تا کودک شما احساس کند که نظرتاش برای شما اهمیت داشته و برای او ارزش قائل می شوید. همچنین منجر به اشتیاق کودک در روند حل مشکلات شده و حتی راهکارهایی می دهد که منجر به تعجب شما نیز می شود.