خودشیفتگی چیست؟ نحوه برخورد با افراد خودشیفته

خودشیفتگی یک نوع اختلال بوده و به فردی گفته می شود که خود را برتر و بهتر از دیگران دانسته و تمام تلاش خود را می کند که تمام اطرافیان را متوجه خود ساخته تا از آنها تعریف و تمجید دریافت کند. خودشیفتگی در مراحل بالاتر و شدیدتر یک اختلال جدی بوده که باید درمان شود. همچنین این افراد به دلیل اینکه خود را بی عیب و نقص می پندارند، معمولا برای درمان خود اقدامی نکرده و در واقع اصلا نیازی به این کار نمی بینند. آنها اعتقاد دارند که این دیگران هستند که دارای مشکل بوده و باید به پیش روانشناس مراجعه نمایند. افراد خودشیفته دارای بزرگ بینی بالایی بوده و خود را همواره بهتر از دیگران می پندارند، به همین دلیل به دنبال راه هایی برای کسب قدرت و ثروت بیشتری می باشند، تا خود را در راس دیگران قرار دهند.

بیشتر بدانید : تقویت عزت نفس از چه راه هایی امکان پذیر است؟

با افراد دارای خودشیفتگی چگونه باید رفتار کنیم؟

بطور کلی مدارا کردن و ارتباط داشتن با افراد دارای خودشیفتگی بسیار سخت می باشد، چرا که این افراد سعی دارند تا بصورت مداوم اعتماد به نفس شما را کم کرده و با برتر قرار دادن خودشان، شما را در سطح پایین تری قرار دهند. معمولا این افراد در ابتدا جذاب و کاریزماتیک به نظر رسیده، اما به مرور زمان از میزان جذابیت آنها کم شده و دیگران شروع به دور شدن و فاصله گرفتن از آنها می کنند.

سعی کنید در برخورد با این افراد خودتان را دست کم نگرفته و اعتماد به نفس خود را حفظ نمایید. همچنین سعی در ثابت کردن چیزی به این افراد نداشته، چرا که تلاشتان بی فایده بوده و ممکن است بیشتر خشمگین و عصبانی شوید. می توانید با حفظ عزت نفس و اعتماد به نفس خود، سعی در نشان دادن حریم تان به او داشته باشید و از این طریق مانع از عبور این افراد در حریم شخصی و فکریتان شوید.

همچنین در صورتی که در اطرافیانتان فرد خودشیفته قرار داشته و این موضوع منجر به آسیب و ناراحتی شما می شود، می توانید از او بخواهید تا در این زمینه از مشاوره و روان درمانی استفاده نماید. در واقع فرآیند آغاز و ادامه روند درمان با افراد دارای اختلال خودشیفتگی یا نارسیسم بسیار مشکل می باشد و از آنجایی که این افراد احساس مشکلی در وجودشان نمی کنند، دیگران را مقصر دانسته و مسئولیت کارهای خود را نمی پذیرند. اما در صورت مراجعه به پزشک، اولین اقدام برای افراد دارای این اختلال، دارو درمانی می باشد. در مواقعی که حاضر به شرکت در جلسات درمان می شوند به این معنی است که تا حدودی خودشیفتگی و بزرگ منشی خود را پذیرفته اند. میزان درمان آنها بسته به مقدار همکاری این افراد در جلسات درمان دارد.

چگونه متوجه شویم که فرد دچار اختلال خودشیفتگی شده است؟

هر نوع رفتاری که بصورت نرمال محسوب شده و منجر به اختلالی در روند طبیعی زندگی فرد نشود، اختلال محسوب نمی شود. با این حال تشخیص اختلالات روانشناسی کار ساده ای نبوده و نیاز به کمک گرفتن از روانشناس و روانپزشک در این زمینه دارد. در این حالت پزشک سوابق بیماری فرد در چند ماه گذشته را بررسی کرده، همچنین علائم رفتاری که بصورت ثابت در بیمار وجود دارد را شناسایی می کند و سپس با کمک این داده ها به تشخیص و در نهایت درمان بیماری می پردازد.

9 نشانه برای افراد دارای اختلال خودشیفتگی در نظر گرفته شده است که در صورتی که فردی دارای 5 نشانه از این موارد باشد، به خودشیفتگی مبتلا است.

• نیاز افراطی به تحسین شدن
• تمسخر و تحقیر آدمها در زمان رابطه با او
• داشتن خیال پردازی های زیاد در مورد داشتن موفقیت بی حد و حصر، زیبایی، هوش و داشتن عشق ایده آل
• حس محق بودن بصورت دائمی
• داشتن حس حسادت به دیگران و یا تصور داشتن احساس حسادت دیگران به او
• استثمارگری در رابطه
• داشتن رفتارهای متکبرانه و مغرورانه
• عدم تمایل داشتن به درک و شناخت احساسات دیگران
• داشتن احساس خود بزرگ بینی و مهم بودن خود
• اغراق داشتن درباره دست آوردها و استعدادهای خود
• تمایل به آدم بزرگ دیده شدن بدون داشتن موفقیت خاصی در این زمینه

این افراد برای اینکه نیاز مداوم به تحسین شدن دارند، به پیش دیگران می روند و در صورتیکه مورد تحسین و تایید قرار نگیرند، خشمگین شده و فرد مقابل را مورد تحقیر قرار می دهند. آنها به دلیل نداشتن شناخت کافی از خودشان، تصویری رویایی از ویژگی هایشان در ذهن خود ایجاد کرده که با واقعیت فاصله زیادی دارد.

در واقع در ذهن یک فرد خودشیفته، خود را در حد یک پادشاه دیده و به همین دلیل ذهن این افراد دائما در حال تایید گرفتن از دیگران بوده و در این زمینه مشغولیت ذهنی دارد. او حس می کند که دیگران وظیفه دارند تا خواسته های او را برآورده کرده، اما او وظیفه ای در قبال دیگران بر عهده ندارد. این افراد به شدت دارای حس مسئولیت پذیری کمی بوده و تمایلی به رعایت کردن قوانین و سنت ها نداشته و در این زمینه هیچوقت خودشان را محدود و مجبور نمی کنند.

ریشه این موضوع در واقع در میزان عزت نفس پایین آنها می باشد که از آنجایی که عزت نفس بنا و ستون وجود هر انسانی را تشکیل می دهد، کمبود آن منجر به آثار چشم گیری در شخصیت فرد می شود. همانطور که پیش تر اشاره کردیم این افراد برای درمان معمولا اقدامی نکرده، چرا که نیاز و مشکلی در این زمینه نمی بینند. اما در صورت مراجعه به درمانگر معمولا دارودرمانی و روان درمانی برای آنها توصیه می شود.